Bir Kutu Elma

Dün işten çıkarken elimize tutuşturulan, 38'den gelme hediye bir kutu elma ile taksiye bindim. Beyefendi ön kapıyı açtı, kutuyu ön koltuğa oturttum.

Arka koltuğun ışıkları açıktı. Neden açık? Tepe lambası kapalı mı? Bir sürü soru sorduktan sonra; cemiyet başkanı, duraklar derken, epey bir sohbet ettim taksi sürücüsü ile. Tam 20 senedir bu işi yaptığını, emekli olmasına 17 ay kaldığını, olur olmaz da bu işi bırakacağını ve 42 yaşında olduğunu söyledi.

İneceğim yere geldiğimizde, ön koltuktan kutuyu almadan evvel, açtım. Elma verdim kendisine. Çok mutlu oldu. 

Diğer zamanlarda, iki saniye bile durup, trafiği aksattığınızda, hastane yakını olmasına rağmen kornaya basan Başşehir sürücüleri, sessiz kaldı.

Sonra da komşumuz eczacı bayana uğradım. Gülümsememe rağmen, elimdeki kutuyu masasına bırakınca tedirgin oldu. Kalktı yerinden. Anlattım. Paylaşmak istediğimi söyledim. Parasını vermeyi teklif etti :/
Sonra baştan anlattım.

Hayatta hayır diyemediği tek şeyin elma olduğunu, benim onlara Noel Annelik yaptığımı söyledi. Çalışanlar da geldi. Başta tedirgindiler.
Büyük şehir insanları böyle bir davranışa alışkın olmadıkları için hem şaşırmış hem de sevinmiş haldelerdi.

Elmanın içine ilaç şırınga edilmiş mi diye düşünmüşlerdir diye düşündüm.

Kutu yarıya inmişti eve girdiğimde, o kadar dağıtmama rağmen.

O nedenle de, blogun adını bu anıdan aldım. Hem bana hem de size hatırlatsın diye.

Sevgiler,

Jandragones Otero
26 Aralık 2012, Başşehir